Reality 2: Ito ang daan mo… dito ka dumaan

Had a meeting today with my colleagues and it made me realize that finally, this is the road I want to take in my life, to be a registered social worker, consul, diplomat or an ambassador lol (abot langit ang ambition ko! Haha). I have been searching for answers to many questions for quite a long time, I’ve been through a lot of trials, I have been confused, bothered, even depressed once and I stood up. Though I know I wouldn’t make it without the guidance of my mother, she is not with us anymore but I could still feel her presence even in small things. Ito ang reality ng buhay namin minsan... unahin ko muna sa kapatid ko…

I just remembered something… ito na nga iyon.

My sister just got a new job and the same Ito ang kwento bago ang lahat…

Unang take ng kapatid ko sa board exam… she didn’t make it, lumbas yong result, nasa hospital pa yong mama ko and siyempre hindi nagsabi si kapatid dahil nahiya, nalaman ko sa kaopisina ko lang and I told my sister about it, and sabi niya “grabi si lord, bumagsak ako, nasa hospital si mommy” my mom told her “okay lang yan, pwedi pang umulit” but my sister sobrang na-depressed, ayaw na magtake, hirap din kami sa pera that time dahil naubos sa hospital, madaming utang, lahat na, parang pasan namin ang mundo.

When she decided to take a review again… ito ang kwento.

Walang wala kami at that time, halos hindi ma-enrol ang kapatid ko sa review na yon pero biglang may dumating at nakapag-enrol siya ng last minute. i have seen her commitment and dedication sa pag-aaral, sobrang determined.

Before taking the exam…

(ang kwentong ito ay saka lang niya sinabi lahat ng lumabas na ang resulta dahil ayaw daw niyang mag-assume sa ano man ang nakikita, nararamdaman niya sa mga panahong iyon)

My sister is prayerful, ako hindi lol (ganyan! Haha) she prayed to st. therese, may novena pa siya at kung ano-ano pa. before taking the exam, while going to the exam center, she saw petals of roses na siya mismo hindi rin daw niya alam saan galing. And she said, “if it’s you st. therese pls give me a sign” along the way na nasa jeep siya, may sumakay na pasahero may dalang mga red roses. Convinced na daw siya doon…

Pero… sa exam center na mismo…

She said silently (sa lola at lolo kong namatay na rin, malakas ang paniniwala ni sister sa mga kaluluwa lol) habang nagsisimula na siyang sumagot sa mga tanong  “nay and tay, pls show me a sign na binabantayan niyo ako” at bigla daw may mga group of ibons na umikot ikot malapit sa window niya at nagform ng circle at humangin then nawala.

After the exam… bumalik siya sa doon sa church na minsan niyang pinuntahan kung saan siya humingi ng gabay to pass her licensure exam, sa church na iyon may mga parang monks ba tawag doon, hindi ako sure pero basta may power2x ata yong mga yon sa pagkaintindi ko lol (hindi daw sila priest eh) yong monk na iyon, biglang may kinuhang papel sa isang box at he said “whoever owns this, will surely pass the exam” and he added na “madaming pumupunta dito to ask for help para pumasa ng exam pero wala ng bumabalik except the owner of this paper” ang sabi ni sister silently while the monk was holding her paper, “my god, akin ang papel na yan but ayoko mag-assume muna I will just wait for the result!”

On the second hand… may iba naman siyang pinuntahan (sabi ko sa inyo si kapatid kung makapagdasal to the highest ninth power talaga)

May pinuntahang tao si kapatid, yong may ESP naman, si st. Michael naman iyon. Sabi nong taong yon dahil close na close sila ng mama ko. Sabi ni sister “sana I can pass this time kasi walang wala na kami, halos nawala na sa amin lahat” sabi nong tao na close ng nanay ko “don’t worry, I promise you, I will give your mom a gift on her birthday! And yes, you will pass the exam!” so si kapatid, she left daw na magaan ang pakiramdam pero sabi niya sa amin hindi lang daw yon ang basehan dahil kailangan rin daw niya mag-aral. So tapos na ang kwento diyan.

Maniwala kayo or hindi yong expected result ng board exam eh hindi doon lumabas ang result instead lumabas siya sa ibang araw, sa kaarawan pa ng mama ko. I remember that day, when I scanned it dahil nagkagulo na ang lahat sa fb that time, I searched it, at nakita ko nga ang pangalan ng kapatid ko, I shouted like crazy because birthday din kasi ng mama ko yon, that was really the best gift na binigay sa kanya, totoo nga sabi nong close friend niyang may esp dahil may gift nga siya.

The other hand, gift pala iyon dahil yon na pala ang huling birthday ng mama ko, huling pagkakataon na masabi niyang, hindi pala niya pasan ang mundo, mom had the last pictures sa  mga kapatid niya at that was really the last. Mom prayed for it na sana daw hindi na siya tatanda pa dahil defensive si mommy ayaw kasi daw niyang one day nasa wheelchair na siya, ipapasyal sa mall, iba ang pananaw ng mama ko dahil social worker siya kaya alam niya saan mapupunta ang buhay niya, naiintindihan niya kung ano ang mangyayari kaya ako ngayon, the same path ang tatahakin ko, ito ang daan na binigay sa akin, ito na ang aking lalakbayin. Kaya siguro sabi ko, kapag inisip mo, ginusto mo and you prayed for it, it will happen because it really happened to my mom and sa akin ngayon, this is really now my reality and I have to live with it.

itutuloy next time... haba na! lol