Tele-Iyak-mode

Waking up in the middle of the night is one of the things I hate the most. Charot! Totoo.

Sinungaling ako! Or hindi ko lang talaga sinadya na ganon ang maging reaction ko? I am trying to go back to sleep but seems hindi na ako makatulog, para mapagod ako ito, magblog ako, ilabas ang nararamdaman ko.

Unang una, pasensya kana blog, ang aking telelalahbells na hindi naman tugma ang pangalan sa drama ko ngayon, feeling ko ang kulay ng buhay ng pangalan ng blog tapos ang laman, eto ka-artehan, drama sa ngayon. Bear with me, seryos ako. Promise na. lol

Para hindi mailto sa mga drama ko sa buhay. ito brief lang ang kwento ko.

Sa all life natin, ilang tao man ang dumaan at minahal natin, there’s always this one person na masabi natin na naging greatest love daw natin. Ows? Ganyan. sabaw na sabaw na talaga ako! Or baka nasabi ko lang yan kasi ang hapdi ng puso ko ngayon. (may sugat talaga, yon  na haha)

Dahil sa pagiging curious ko nga kay architect nong malaman ko ang pagbabago sa kanyang career, naisipan kong tingnan sa kanyang personal na buhay. Sa fb at twitter. May mga common friends kaya alam ko! (stalker ang peg) ito ang rants ko dati na kelan kaya ang pagkakataon na kaya ko ng tingnan ang buhay niya at dumating nga kagabi.

Pagkabukas ko, viooollaahh..

Magiging tatay na siya, may asawa na siya! Futah lang diba. Pero the worst experience I got nong Makita ko eh, hala natatae ako promise and I get so cold at sure the next thing I know, tumakbo na talaga ako sa cr para tumae. Hindi ata puso ko ang nastress but yong tyan ko ewan ko ano ba koneksyon. Hahaha

Sa mga panahon na nasa cr ako, napaisip ako kung saan ko ba nalagay ang ovary ko nong panahon na yon, plastic ba ang ovary ko, fake, manhid or sadyang kulang lang sa battery kaya hindi gumana. Hindi rin naman ako ready noon, char! It’s true, ang dami ko lang inisip, inasikaso sa personal kong buhay kaya things went bad.

Dahil bonggang iyak na rin ako, nagtext ako kay fiel, kay arline para may makausap ako kasi hindi ko alam pano ko ilabas ang naramdaman ko. Thanked God to King Archie also he was there to talk to me. Ang heart to heart talk nauwi pa rin sa harotan. Its natural! Ganyan! lol Thank you sa inyo, I feel better eventually, sa jokes, sa harot and sa comfort, all I need is someone or somebody na makakausap to divert whats in my mind, this what I called “talking therapy”  I was taught of that nong nagkaron ako ng unfinished professional issues with my mom, they just let me talk and talk until I cried and it helped, I moved on.

It’s just so funny reading his timeline with the hashtags na kami lang ang nakakaalam, na naging code name namin noon, even the dates that are significant to us, may notes pa rin siya. Kaya kahit alam kong may bagong buhay na siya ngayon, I know he can’t still let it go. May special connection pa rin in between kahit wala na kaming communication, I could still feel it but hanggang doon nalang talaga kasi. Sinisi talaga niya ako sa lahat-lahat but I have to stand sa ano mang decision ko noon, I can’t leave my mom at that time who is sick, trying times namin sa pamilya noon and hindi ko kaya na pagsabayin lahat, I need to give up and before I did that, ginawa na niya pala. And months after, ang bilis talaga ng recovery or palit period ng lalaki so I moved on again.

Like I said, just bear with me, just let me do the ranting, things will be over. Maybe I just need this to finally close that book. I opened it pa kasi dahil para maghanap ng dahilan para sunogin. Roots. Ang daming magandang memories that I can’t throw it away noon dahil siguro I’m still holding on to that “kind” of love I have with him once. Naiyak ko na eh, kaya ok na ako don. Swerte lang ngayon kasi no beer, no hard liquor na malamang sa 2^nd time hahalikan ko ang sarili kong suka, face to face pa sabay simot amoy ng pulutan malas pa kung boy bawang.

Lahat dadaan tayo sa ganitong pagkakataon na masaktan, madaya, at madapa para matuto, magkaron ng leksyon at makapagingat sa susunod. I am thinking this positively kasi if I dwell on it, ako rin ang lugi, ako rin ang hind imaging masaya. Siguro sa ngayon lang naman ito, eventually mawawala din lahat ng  to, once I cried it out, soon enough maging ok na ako. Focus sa career which I know successful ako don but palpak sa buhay pag-ibig, its nature na hindi talaga nabibigay sayo lahat ni God. Accepted.

I Still thanked God for this even though its painful, I experienced it, I learn to live with it and I will learn to understand and listen more sa mga kaibigan ko kung sakali mararanasan nilang masaktan din. Sana wag naman. Kailangan kong panindigan ang mga advices ko sa kaibigan ko dahil i will never be an effective counselor (someday) kung hindi ko i-aapply rin sa sarili ko ang natutonan ko. Nga-ngang nga-nga lang ako niyan! 

pero sayang na sayang lang ang sinigang na bangus na niluto ko last night, pinaghuhugutan ko talaga yon kaso nawalan ng tubig dahil sa pagbutingting ko nga sa twitter. hindi na rin ako nakapagdinner dahil wala pa akong nakain, natae ako sa stress. syet. hahaha 

Telelalalamorning!! 
as of 3:24am
ako ay nagugutom