Tele-GoodByernes-Emote

Telelalalalala gandang hapon

Tele-good-Friday

No claps, no dance and split for the intro of this post since it’s good Friday. (bait ako now, this moment hehe)

Dami ko pang sinabi eh mag-eemote lang din ako naman jowk

Nooooo… I am trying not to. Char!!

Dahil lang ito sa MUSIC ROOM ng mga bloggero authored by RIX

Ito ang resulta ng good Friday afternoon ko…

Dahil sa mga kanta na nasa music room, naisip ko ulit yong kanta na matagal ko ng iniwasan dahil sa pagbubuwis ko ng buhay non charing! Hindi ako tinatablan ng blade lang, kahit kutsilyo walang sinabi. CHAIN SAW malamang walang ligtas aking kamay doon lels.

Seryos na ako…

Itong kanta na ito…

If u read between lines you will know what message I am telling you…

Hands up ako, wala akong alam. (seryos yan)

For all you know, ngayon ko lang ito i-reveal roottss. Behind all those smiles and laughter na meron ako, ito ay dahil sumugal ako sa buhay minsan, nadapa ako, at natuto, naging tanga at nabulag (dilat na ang aking mata ngayon promise lol) and that helped me to be a happy person now. This is what i always tell to those people na nalulungkot "sadness will lead you to new happiness" yan lang ang nangyari sakin. lel.

That song, yan ang kwento ng buhay pag-ibig ko minsan (malaking charing!) oo may pag-ibig din ako naman! (i'm counting joke!) Hahaha pero like I said HANDS UP AKO, I’m innocent. (pls I’m so innocent don’t kill me hahaha)

Want to know? Now na? later nalang kaya? Hahaha

Sige na nga. You may judge me or not but it’s up to you. I just want to disclose this to let go of those things behind my smiles and laughter. I don’t want to pretend anymore that I have a great life once in love. I want you to learn too what I have learned in life the same. I am aware with what’s right or wrong yet i never get a word from myself. But it was one of the best decision I made to let it go of that suicidal love (may suicidal love talagang term hahaha), honestly, I fought my feelings, I fought myself, my heart and my brain. It was hard, very hard that I almost lost myself in the process of healing (roootttss  may ganyang drama hahaha) and I won after all.

Maniwala kayo or hindi, he was once a blogger and never a single moment I thought of seeing him personally after all knowing the situation. He tried to reach me, he tried to stand in the airport for how many hours but I was tough enough with my decision not to, though I am really dying inside, its killing me seeing him far away from me (kantang kanta lang ang linya ko hahaha) but I need to hold on what is really right for me, my future and his. Kinaya ko though i broke down. (luhod at sinabing kailangan ko ng himala haha)

This is just one of the reason why i left blogging for a while. hihihi 

Separately, may real love life talaga ako bago ko siya nakilala and even after him (just same person lang naman). hahaha lol 

Love isn’t love after all…

Thanks paparix (papa-usohin para maging official side kick ni papa jack haha) of music room, this gave me a room to open a small box in my life. I felt so free and happy now. so, pwedi na akong mag-artista? hahahaha 

Tele-isip-isip-sa-holy-week

Baamm! Baaanng! Boom boom ohhlalalala telelelalala baaanngg!!

Im shaking my booty to the right (paaakkzz –spank the big butt lol) Im shaking my booty to the left (baamm) ohh lalala…

Ayyy… shhhh.. dapat tahimik pala at seryos ang usapan… (psstt holy week oh)

I was at FIEL’s blog (read as FEYEL, he said) last night and he talks about the holy week thing and (insert may sound - pumutok ang cork ng isang champagne) slight parang nakonsensya naman ako na ang ingay-ingay ko samantalang itong pinaka-good-friend ko sa blogsphere ay ang seryos sa semana santa na ito.

It gave me a thought (seriously lol hindi nga, oo nga eh)

I commented his entry with a question the same na noong ako ay bata pa kaya may boracay-boracay na bang bakasyon ang mga tao kapag semana santa at ang holy week ba ay ginawa na bang araw ng bakasyon ng mga tao? Kasi while growing up, hindi ko nakita yan until now lang with all these media popping on tv.

Nong bata pa ako, aga kaming magising, maglalakad ng malayo, nagsstation of the cross, ramdam na ramdam ko ang holy week noon, tapos meron pa itong bawal maligo after 3pm ng byernes santo at bawal ang mag-ingay kundi pipingotin ka at sasabihing “magagalit si god sayo” at ang kakainin lang namin ay “tabirac” (ginataan ata sa tagalog) tapos walang kamatayang  biko at puto maya tapos ang buong pamilya ay nagkakaisa sa pagkahinan. Masaya ang kabataan ko, na-enjoy ko ang bawat okasyon sa pamilya.

Ngayon, nawala na ang tradition sa aming pamilya lalo nong nawala na ang lola at lolo ko tapos ang mama ko. pero madami silang naiwan na values at kaugalian sa amin na sinusunod pa rin namin.

Nag-iba na ang takbo ng buhay at ang ating mundo ngayon…

I am nothing against sa pagbabakasyon ng mga tao kapag semana santa, this is also the time naman for the family to be together syempre pamilya ang pinakauna sa lahat naman. Pero yong tanong ko lang talaga na noong bata pa kaya ako, ganito na kaya ang semana santa on the other side? Or sadyang dahil bata pa ako at hindi pa ganon kalaki ang media kaya hindi ko maramdaman yong vacay mode ng mga tao sa iba’t ibang lugar ng bansa.

Whatever it is, para sakin ang holy week is the time to reflect, time to know ano ba talaga ang purpose natin dito sa mundo, pano if one day we will know we will die sooner, then what? Ano ang nagawa natin sa mundo, at sa ibang tao? Kasi ang alam ko, when we die, wala tayong madadala. When we were born hubo’t hubad tayo and we will die the same.  When we were born it is not us who take care for our self but others (referring to midwife, nurse, doctor etc) and the same when we die it’s not us or our family will take care of us but the same ang ibang tao pa rin (referring to sa mag-eembalsama satin). Kaya now pa lang gusto ko ng mag-isip ano ba ang pwedi at dapat kong gawin para maging handa at hindi ako mahihiyang harapin si God at the end of my life kasi kahit anong gawin natin, may ibang buhay maliban dito sa mundo. (at nag-end talaga ang post ko sa kamatayan pa rin lol)

Sana nagkaroon ng meaning ang post na ito about sa ano ang meron at mawala soon.  =)

 

Tele-walang-kwentang-update

Baaannngg!! Baamm!! Booomm!! Boom!! Kaway to the right, kaway to the left!! Ikot ikot jump jump at biglang split! Lol

Telelelala-bati sa inyong lahat.

Finally, im happy kasi nakakapagupdate na ako ng blog ko! hahaha

Just busy with school, had our finals, may research pang pamatay! Ngayon 1 week break ang utak ko sa mga dapat kong isipin at harapin.

Malapit na matapos ang March, ibig sabihin malapit na rin akong mag-announce sa Ms. Daldalera & Mr. Daldalero for the 1^st quarter. Like I said, may reward or prize akong ibibigay kung sino ang mananalo. Nag-iisip pa ako ng magandang prize. Hihihi ang mananalo base sa number of comments na dinaldal niya sa old blog ko (click this) at dagdag ang comments niya dito sa telelalabells. So magbibilang ako? Ganyan?!

Madami pa naman akong ikukwento pero saka na, ito muna ang update sa ngayon. Hindi gumagana ang utak ko, baka kailangan ko lang ng ice cream para umandar ito. Kagabi pa ako crave ng crave ng ice cream dahil sa sobrang init na yan na walang patawad.

Dahil holy week hindi rin ako makapagpromise na hindi ako makakapagtelelelelalala-INGAY sa blog at sa twitter, dahil vacay na vacay lang I have all the time to shout out my rants chars!! Pasensya ahead if mapupuno ko ang inyong timeline hihihi pero who knows hindi ko pala magawa yon dahil magmomovie marathon ako sa home theatre. Its time to sit sa living room dahil halos ilang buwan na rin akong ndi nakahiga at nakapagpahinga sa living room. So this is the time, this is the moment! Haha

Sasabihin ko sanang HAPPY holy week, hindi pala appropriate yon lol

Pasensya. =p

TelelalahKRAS

Telelelalaissues, Telelalanews and telelalaupdate for now.

Dahilan ito sa nagkagulong usapan sa twitter dahil sa tweet ko na “may blogger kras ako!” hahaha I made that revelation after I have realized that ok na pala ako (charroooss) wala lang, nakalimutan ko kasi yang blogger kras na yan for a year kasi naging busy ako sa life. roots.

When blogger kras added me sa twitter at nagccomment ulit ako sa blog niya, there! I realized again na “ayon oh! May blogger kras pa rin ako! Lol”

Open the curtain please, now na… sabay may sayaw pandanggo sa ilaw.

He is funny I may say, may humor siya ng bongga talaga, masungit minsan hindi ko alam basta ma-challenge yong ugali niya hahaha, cute ang pagiging maangas niya, hindi masyadong ngumiti most of the pics na nakita ko sa kanyang blog. Matalino syempre kasi feeling ko lang kapag ang lalaking nagbblog matalino talaga kasi pambabae lang ang may peg sa mga online diary slash blogging na sa panahon natin. Siya ay may malawak at malaki ang pangarap na nakikita ko ang aking sarili sa mga view niya sa buhay kaya siguro na-attract ako sa mga pananaw niya (may tinikling na sumasayaw habang kumakanta si pabarote)

Sarado ang kurtina… wooossshhh…

Drum roll… tug-dogodog-dah-dah-baaam!

Sasabihin ko na sa ating mother earth, ito pa ang maging dahilan ko para maselya elektreka pa ang aking pinakaka-ingatang kuyukot gaya ng sabi nila Ms. P (phioxee) sabay may boykot pang magaganap.

Nararamdaman ko ang kanilang pagkakadesperate na alamin sino si kras, nalagay ako sa hot seat ng isang oras at halos buwis buhay ang tinamo ko dahilan sa pagiimbestiga nila sino ba talaga siya. Ang sinabi ko naman, wala naman akong balak mamahalin si kras, hanggang hanga lang ako sa kanyang way of expressing himself sa mundo ng blogging (reasons! Char!)

Hard core drum roll… daaag!! Daaagg!! Bang! Baaang!!

Natawa pa ako sa sobrang pagkakadesperate nila ay itong si ate gracie (graciesnetwork) kumapit na sa babae (kumapit talaga sa patalim si ate hahaha) ginawa pa akong bisexual or kaya tomboy! Hahaha hindi ako makaget over sa kanyang sinabi dahil it’s the least I expect pang mangyayari hahaha ramdam na ramdam ko ang pagiging desperada ni ate gracie. Hahaha

Dagdag pang sinabi ko ang may AEIOU sa pangalan niya (feeling lang naman) kaya ipinilit ang Mario Verdan Junior which may AEIOU nga naman! Hahaha pero hindi! Hindi si koyah mar! hahaha reserved muna yan si koyah mar! cheereets! Hahaha

May isa pa! si EMPI, ang text brigade niya wagas na wagas! Ang mga sagot ni empi sa mga clue na binibigay ko ay ramdam ko ang thrill puro OMG!, Syet!, Kainis! Ganyan lang hahaha kahit nasa daan ako naglalakad, hindi pa rin tapos sa pagtatanong si empi at mukha na akong eng-eng kakatawa hawak ang cp at naglalakad sa daan! Lol

At si archie, nakoh! Hindi daw siya nakatulog! Megenun talaga? Hahaha kinakabahan ata si archie na siya ang maging kras ko eh! Hahaha nooo, im saving you archie for future use only! Hahaha maharot ka eh! Hahaha jowk

At si snobkat? Alam na ito dahil madalas itong kakulitan ni kat sa twitter! So alam na! hahaha

Ok ito na talaga…

Buksan ang kurtina ulet… (lagyan ng background  music na urong sulong)

At bang! Baaang! Bang!! Dagadag-dagadagdagdag-booom!!! Peenngg!!

Siya ang lalaking natawa nong paborito ko ang pet na biik aka baboy (sagwa) lang lol yan na! mahanap niyo na yan sa twitter! Go get him now na! lol

ang blogger kras ko ay hanggang sa panghanga lang ako dahil siya ang lalaking version ng pananaw ko sa buhay. ganyan lang wag na kayong magisip ng iba lol *evil grin* 

Drum rolls again… dag-dag-dag-dadadagdag-boom-beng!!! sabay tayo ang mga taong nakatingin at pinagbabato ng bomba ang stage! Hahahaha

Eroplano

wag magskip read para maintindihan ang lahat. =p 

May isang bata akong nakita na nakatingin sa ulap at sumigaw ng “airplane, airplane” ang sabi ng kanyang ina, balang araw kapag malaki ka na makakasakay na ng “airplane.” Ang tamis ng ngiti ng bata tila ay naintindihan niya ang ibig sabihin ng kanyang ina.

Lumipas ang panahon at nanatiling pangarap pa rin ng isang bata ang makakasakay ng eroplano.

Isang araw umuwi ako sa bahay, yong batang nakita ko minsan ay pumapasok na pala sa kolehiyo. Ang nasabi ko lang sa sarili ko, tumatanda na yata ako dahil parang kahapon lang ang mga alaala ko sa kanya. Ang simpleng pangarap ng batang iyon na sumakay ng eroplano ay napalitan na pala ng ibang pangarap. Tuwang-tuwa siyang magkwento sa kanyang bagong pangarap, ramdam na ramdam ko ang labis na kaligayahan at kitang-kita ko ang tamis ng kanyang mga ngiti. Punong-puno siya ng pag-asa at sigurado din ako na maabot niya ang kanyang pangarap.

Ilang taon ang lumipas at ako ay nagbalik ulit sa lugar na aking sinilangan, nakita ko na naman ulit ang batang iyon at nagulat ako sa kanyang hitsura dahil nagkaroon ng pagbabago sa kanyang katawan. Nararamdaman ko sa oras na iyon ang lungkot habang tinitingnan ko siya sa malayo. Hindi ako nakatiis at nilapitan ko siya, nagtanong ako “kumusta kana?” ang sagot ng bata “ok lang” may gusto akong idagdag sa tanong ko pero pinipigilan ko ang aking sarili dahil sa lungkot na nararamdaman ko sa oras na iyon. Ang pakiramdam na tila ang isang pangarap ay nanatiling isang pangarap nalang talaga.

Isang umaga, paalis na ako ng bahay papuntang opisina, nakita ko na naman ulit ang batang iyon kasama ang kanyang ina. Natuwa ako habang tinitingnan ko silang mag-ina dahil para lang silang kambal, magkamukha, halos parehas ang kanilang “mannerism” at kahit ngiti walang pinagkakaiba. Narinig ko ang sabi ng kanyang ina “wag ka mawalan ng pag-asa, araw-araw ay isang pagkakataon para bumuo ulit ng pangarap” ang tamis ng ngiti ng bata kagaya nong unang ngiting nakita ko noon. dagdag ng kanyang ina “mag-aral ka ulit, habolin mo ang gusto at nina-nais mo sa buhay, nandito lang kami para sayo” hindi nagsalita ang bata at sinabi ko sa kanya “subukan mo lang ulit” ngumiti ang bata na parang sumasang-ayon siya sa sinabi namin.

Habang kami ay naglalakad patuloy ang pagkwento ng kanyang ina na “masarap daw magbyahe at pumunta sa ibang bansa dahil nakaka-smart ito” at “mas masarap kapag ang isang gobyerno ang nagpapadala sa’yo sa ibang bansa dahil may isang conference na kailangan mong puntahan” naaalala ko tuloy ang pangarap ng bata at naisip ko sa oras na iyon na ang sarap talaga mangarap kasi ito ay libre at walang hangganan.

Ang buhay ay parang gulong, yan ang laging sinasabi ng aking ina, dahil minsan nasa taas ka, minsan nasa baba ka. Kailangan mong masaktan, madapa para matuto at mahanap ang bagong panimula at yan ang nakita ko sa batang iyon.

Nagulat ako ng malaman kong pumanaw na ang ina ng batang iyon, naramdaman ko na ang konting pangarap na natira sa kanyang sarili ay nawala kasama  ng pagkawala ng kanyang ina. Mula pagkabata hanggang sa naghabol siya sa kanyang pangarap, ang kanyang ina ang laging karamay niya, sa hirap at ginhawa, sa lungkot at saya, nakita ko ang buong suporta ng kanyang ina sa kanyang mga pangarap at gusto sa buhay. ang kanyang ina ang naging lakas niya para ipagpatuloy ang minsang nasirang pangarap at naisip ko, paano nalang ang batang iyon na wala na ang kanyang ina, kahit andyan ang ama at isang kapatid niya na umaalalay sa kanya, iba pa rin ang nakita kong gabay at suporta na ginawa ng kanyang ina. Ako ay sobrang nalulungkot, naramdaman ko rin ang sakit na nararanasan niya dahil ako ay isang ulila na rin sa ina. Kagaya ng batang iyon, nakikita ko sa kanyang ina ang aking ina.

Lumipas at nagdaan ang mga araw, nakasalubong ko ulit ang batang iyon, may bitbit itong madaming libro. Ngumiti ako sa kanya at nagbigay galang ang bata sa akin na tila ang saya-saya niya. Sinabi ng bata “ate, nag-aral na ulit ako, itutuloy ko ang pangarap ng aking ina” natuwa ako sa kanyang tugon sa akin at sinabi ko lang sa kanya “go chase your dream!” masaya akong pumasok sa bahay na parang ang gaan ng pakiramdam ko na nakita ko ulit ang batang iyon na minsan nangangarap lang na sumakay ng eroplano, yon ang isa sa pinakamatamis na alaala ko sa kanya. Ang isang eroplano ay maging daan ito sa kanya para Makita niya ang mundo na minsan ay pinangarap ng kanyang ina para sa kanya, ang pagdalo ng mga conference sa ibang bansa at magsalita sa harap ng maraming tao.

Naramdaman ko ang lahat ng pangarap ng batang iyon nong ako ay sumakay ng isang eroplano, tama ang kanyang ina na nakaka-smart ang pagsakay ng isang eroplano, dahil pala ito ay nakakakilala ka ng mga taong professional, galing sa iba’t ibang lugar at nakakamangha ang lugar na bago sa iyong mga mata. Masarap ang pakiramdam kasi nasa ulap ka lang, nakatingin sa malayo at ang nakikita mo lang ay kulay asul at puti sa paligid, abot mo lahat ang pangarap, parang totoo lahat na minsan ay nasa panaginip lang. habang nilalasap ko ang pagkakataong nakasakay ako ng eroplano, nararamdaman ko na malapit na din pala ako sa aking inaasam na pangarap. Naisip ko rin na kahit anong pilit mo pala sa isang pangarap na abotin ito kapag hindi para sa’yo, hindi talaga para sa’yo. Kapag ito ay naabot mo ng sadya, hindi ka naman magiging masaya at pilit mo pa ring hahanapin ang daan papunta sa lugar kung saan doon ka itinathala ng diyos.

Minsan na rin akong nangarap sumakay ng eroplano at ito ay natupad, napatunayan ko na totoo ang sabi ng aking ina. Kung anong tamis ng ngiti ko noon ng sinabi ng aking ina na “makakasakay ka rin ng eroplano balang araw” mas nagkaron ng kabulohan ang lahat ng ito ay nakamit ko. Mas lalo akong nangarap na sana isang araw pagkagising ko, hahabol ako ng flight para papunta ng opisina at hahabol ulit ng flight pagkatapos ng opisina. Ang sarap ng pangarap kapag ito ay matutupad mo, kahit sa simpleng bagay o paraan man, mas matamis sa isang ngiti ng bata kapag ito ay nakamtan mo.

akala ko minsan sa buhay ko, mamamatay ang mga pangarap ko nong mawala ang aking ina, akala ko hanggang doon nalang din ang buhay ko pero may mas nagbukas na panibago sa aking buhay at ang aking kapatid at ama ang aking karamay ngayon sa pagpapatuloy ng mga pangarap ng aking ina para sakin.

Naging malaki ang pangarap ko sa buhay dahil ito ang lagi kong naririnig sa aking ina, ito ang aking nakikita habang lumalaki ako. Ako ang nakikita at nakitaan niyang posibleng susunod sa yapak niya, magsasalita sa harap ng madaming tao, tutulong sa mga nangangailangan, magbabyahe sa ibang lugar para dumalo sa mga conference. Tumatak sa aking diwa ang bawat salita ng aking ina, ang pagbahagi ng kanyang pangarap hindi lang din sa akin kundi sa ibang tao din.

Minsan ako naging bata, minsan nangarap na sumakay ng eroplano na binigyan pag-asa ng kanyang ina at nagbigay ng matamis na ngiti sa pag-asang matutupad ito balang araw. Isa sa mga naging pangarap ko noon na sana kahit may trabaho na ako, may pagkakataon pa rin akong mag-aral at ito ay natupad din dahil ginusto kong gawin ito. Ano mang pangarap meron ako ngayon sa buhay hindi pa rin nawawala ang pangarap ng aking ina para sakin, ito ay pinagpapatuloy ko at pinagbubutihang makamtan ko balang araw. Walang imposible sa mga pangarap ko kagaya ng isang eroplanong naglalakbay papunta sa kanyang destinasyon. 

Ring a bell, Ring a bell

This only happens because I lost my yahoo account, everything I felt like yeah it’s over. That was my personal email account, all my work and school related documents, I lost it, I lost everything. Ito ang nag-udyok sakin to create a new one, tumiming pang nasira ko accidentally ang email ko sa blogspot. Nabago ko ang email ko don sa “captured realities” and I felt disappointed really. All syet happens a month ago.

After kong mag-emote nong last post ko sa captured realities, at nangyari ang itong accidente sa mga accounts ko then I felt like I need to change everything. There should be not just something new in me but everything should be new in me. Life has to start again I believe, to live in the present and hope for our future. (i sound like a bayani haha) Well, I am happy now, seriously.

After the busy-busyhan sa school, ito nagkaron din ako ng time na harapin ang aking blog, buti nalang na-save ko pa ang mga old posts ko dahil bago ko gawin magsuicide sa mga email churvah ng blogger (trying to change it again) ginawa kong magimport ng mga post kaya ito meron pa rin natira sakin pero iba pa rin ang pakiramdam dahil bago na ang pangalan ko sa blog.

Ginawa kong TELELALAHBELLS dahil minsan akong nagpost ng picture sa fb ko sa bakasyon probinsya na gumala ako doon sa isang palayan tapos may isa pala akong picture na si PAOKUN lang ang nakapansin na mukha akong isang teletubby at bonggang tawa ko kasi when I checked it again, sabi ko holy syet oo nga tama kasi may headphone ako at in action ako sa picture. Doon ko nakuha ang TELE (teletubbies of PAOKUN) and kyut na rin kasi ang tele kasi when I checked it sa dictionary, technically it refers to “at a distance” at dahil na rin feeling ko na-isolate ako sa isang city na wala akong kasamang blogger dito kasi halos nasa manila lahat at lagi akong lugi sa mga meet ups kaya tamang tama ang TELE dahil sa distance nay an (letch! Lol) at yang BELLS na yan, madalas kasi sa totoong buhay my friends used to add up “bols” or “bels” sa last name ko like “lalah bells, larrah bells or larrah bols” para lang may madagdag sila lol at dagdag pa itong si "dearheart/braveheart" twitter na gumaganyan din, yong pangalan kong LALAH may kasunod minsan na BEBE, kaya ito ginawa ko ng buo lahat haha 

Requested ni PAOKUN ang picture nato. lol si LALA yong nakayellow pero mukha akong si PO ata dito haha

Nagbago man ang lahat nasa blog ko ngayon, ako pa rin ito, yong blogger na laging hinihingi kay FIELKUN na kung gagawa man sya ulet ng storya, wag ako ang magbuwis ng buhay ako ang dapat ang nagbibigay ng buhay (kambal-kambalan para isang ere lang lol) at dapat ako ang sexy at lumuwal ng kuyukot, ganyan! at may part din pala si fiel (read as feyel talaga, harteh lang niya yan lol) sa telelalahbells na yan dahil para lang daw telephone company at ang nasa vein ng utak ko naman parang sinasabi lang niya na ang daldal ko nga talaga dahil sa ingay ng bell parang gusto niya akong idescribe doon!  nahiya lang siyang sabihin sakin. Haha 

Seryoso,  nagbago man ang blog ko slight, its still what you see is what you get in me, I still have a big heart as big as my mala anne Curtis body, ang kumontra magkakaron ng alipunga. So ito na talaga yon, a new blogsite, a new perspective, views and love coming soon pa yan, wag epal! Hahaha

...

BLOG IS UNDER CONSTRUCTION...