Deep breathe! Inhale and exhale! Woooootttt! Pppooooootttt!!!
Pampam-parampam!!!
I am trying to comfort myself, hahaha syet, paking tape!
Nanahimik ako sa twitter, sa blog at kahit sa fb dahil may
pinagdadaanan akong nakakaloka lang. it happened after nong interview at
deliberation ko with my practicum. I think, during and on-going na interview na
yan nagbreak down ako.
I just can’t believe that nagbreak down ako sa araw ng
interview na yon, hindi ko mapigilan
umiyak (Im so artista that moment hahaha) pero seriously, pigil na pigil nong
una ang iyak kasi nakakahiya sa panel, may kalidad at op kors, they’re also my
professors.
I cried because I don’t want to lose this chance and hope na
I can make it ng march 2014. I was given an option na summer 2014 ako ggraduate
kasi according sa policy ng school hindi pwedi magload ng subjects dahil
practicum days ko na, nangyari yan dahil sa mga religious studies na naiwan at
ibang minors ko na hindi nacredit dahil sa descriptive title. Hindi ko kayang
tanggapin yon kasi feeling ko that moment, I am going to lose what I hope. I told
them na, I can’t promise what I can give if they are going to push that option
dahil ayoko ng dumaan ulet sa pinagdadaanan ko non, minsan na rin kasi akong
nadepressed ng almost a year, nagbreak down ako sa buhay, I wasted it ng ilang
taon din dahil hindi ko kinaya ang expectations ng mga magulang ko, hindi ako
naka-live sa mga expectations nila and I lost my way (don’t worry hindi ako
tumira ng drugs! Hahaha)
I learn to dream again para sa sarili ko nong nag-aral ako
ulet dahil alam kong ito ang gusto ng nanay ko, ito ang iniwan niya bago sya
namatay. Minsan na ring tinapon ko ang pangarap ko dahil like I said, hindi ko
kinaya ang expectations nila, hindi ako nakabangon ng ilang taon hanggang
umabot sa turning point na kailangan kong labanan ang lahat ng takot ko sa
buhay. that moment I was talking to my professors, ang tanging alam kong nasabi
ko was “don’t make me lose this chance and hope to believe and continue the
dream that I learned to live it now” sabay ang bonggang iyak na effortless
tumulo yong luha ko pati sipon ko, sirang sira ang eye liner, make up at
feeling ko para akong batang umiiyak sa sobrang gutom hahahaha
Currently, hindi ko pa alam kung kaya ko na bumalik sa
school para sa enrolment na yan, hahaha kasi I am weighing things out, ang nasa
utak ko lang ngayon is, patuloy ng patuloy lang, taking all the risk, if
kailangan ng short cuts then I will do that, by pass sa usual enrolment process
then gagawin na, medyo desperate na ako talaga. Hahaha kebs na ako! Medyo natatawa
ako na hindi ko pa natatanggap na nagbreak down ako sa araw ng interview! Hahaha
syet.
Pasensya na at hindi ako nakadalaw sa inyong mga bahay, in
time, magiingay ulet ako at darating na rin sa point na gusto niyo akong
palayasin sa mga blog niyo. Hahaha charreettt lang!! basta I know everything
may rason, isep-isep positive nalang
para magaan ang buhay. kaya kung ano man ang inyong mga pinagdadaanan din, it will help if you see it positively. kaya yan! we will just laugh nalang after we surpass those trials.
